“Beni görmek demek mutlaka yüzümü görmek demek değildir.
Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu yeterlidir.”
Her 10 Kasım sabahı olduğu gibi, bugün de saat dokuzu beş geçe hayat kısa bir anlığına durdu.
O sessizlikte bir uğultu vardı.
Rüzgârın taşıdığı bir fısıltıydı bu. O fısıltı ne mi dedi?
“Ben hâlâ buradayım.”
Atatürk’ü görmek için onu sadece fotoğraflarda aramak, bir heykelin önünde durmak ya da bir marşın son dizesinde bulmak yetmez.
Onu görmek, bir çocuğun gözlerindeki merakta, bir öğretmenin kara tahtaya yazdığı ilk kelimede, bir kadının dimdik duruşunda, bir gencin aydınlık düşlerinde gizlidir.
Atatürk, yüzünü değil, fikrini görmemizi istemiştir.
Çünkü o çok iyi biliyordu fikirlerin zamanın ötesinde yaşadığını.
Bir milletin var olma nedeni bir liderin suretinde değildir. O’nun inandığı değerlere sahip çıkan kalplerdedir.
Peki, bugün O’nu anmak, sadece saygı duruşunda bulunmak mıdır?
Elbette ki, değildir.
Adaleti, özgürlüğü, bilimi, sanatı ve insanı sevmeyi hatırlamaktır.
Bir ulusun ışığı milyonların yüreğinden doğar. Yayılır sonsuza kadar.
Ve biz sadece her 10 Kasım’da değil, her nefeste onu görür hissederiz.
Çünkü Atatürk’ü görmek;
Bir yüzü değil, bir ışığı fark etmektir.
Işığın hiç sönmeyecek, Atam…