Öğretmenler Günü gelip çattığında herkes bir şeyler söyler.
Bir çiçek, bir mesaj, bir paylaşım…
Ama çok azımız, içimizde sakladığımız o büyük ve sessiz gerçeği itiraf ederiz.
Biz bugün kim isek, bir öğretmenin sayesinde biziz.
Öğretmenimiz her zaman bizi korudu, üzerimize düştü ama her defasında hayatımıza yön verdi.
Bugünün öğretmenleri zorlanıyor, biliyorum. Ama onları en çok yoran ders anlatmak değil. Sınıfa girmeden önce omuzlarına binen görünmez yükler. Çocukların yoksulluğu, ailelerin bitmeyen talepleri, sistemin çelişkileri, toplumun sabırsızlığı.
Bazen bir öğretmenin “Günaydın çocuklar” gülümsemesinin arkasında kırılmış bir kalp, uykusuz bir gece, tükenen bir sabır vardır. Bunu maalesef ne öğrenci, ne aile, ne de yönetim görmez. Belki de öğretmenlik tam olarak budur. Kendi yaralarını gizleyip başkalarının yarasına merhem olmaya çalışmak.
Geleceğin öğretmenine de birkaç söz bırakmak isterim.
Belki yarının sınıflarında tebeşir olmayacak, tahtaların yerini hologramlar, kitapların yerini ışık panelleri alacak. Ama bir öğrencinin gözündeki o eski soru hiç değişmeyecek bence;
“Beni görür müsünüz öğretmenim?”
Teknoloji büyüyebilir ama bir çocuğun kalbine dokunan o sıcak el hep size ait olacak.
Çünkü hiçbir ekran, bir öğretmenin merhametini taklit edemez. Hiçbir yazılım, bir öğretmenin sabrını yükleyemez. Hiçbir yapay zekâ, bir çocuğun içini aydınlatan o küçük bakışın yerini tutamaz.
Ve bir öğrencinin içinden geçen o sessiz itiraf.
“Öğretmenim, o gün defterimi açmadım diye bana kızmıştınız ya.
Ben aslında gece sokakta çalışan babamı beklerken uyuyakalmıştım.
Ama siz, günün sonunda defterime yıldızlı bir sticker yapıştırıp
‘‘Bugün iyi başladın’’ demiştiniz.
‘’Belki siz bilmezsiniz ama o küçücük yıldız, benim hayattaki ilk umudumdu.”
Bir öğretmen çoğu zaman bıraktığı izi bilmez.
Bazen bir not defterinin köşesine karalanan küçük bir cümle, bir çocuğun bütün geleceğini değiştirir.
İşte bu yüzden öğretmenlik, sadece bir meslek değildir.
Bir toplumun kalbi atıyorsa, o kalbi ritimde tutan yüce bir güçtür.
Ve o kalp durursa, ülke yavaş yavaş solmaya başlar.
Bugün, sadece bir kutlama günü değil görmezden geldiğimiz kahramanlara sessiz bir teşekkür fırsatıdır.
Ve bilirim ki,
Bir öğretmen sınıfa girdiğinde,
Yanında hiçbir şey taşımasa bile,
Dünyanın kaderini taşıyan bir yüreği vardır.
Bir bakışıyla umut yeşerir,
Bir cümlesiyle karanlık aydınlanır,
Bir dokunuşuyla bir çocuk kendine yol bulur.
Çünkü öğretmen,
Görülmeyenin gören,
Söylenmeyenin duyan,
Çözülemeyenin sabırla çözendir.
Ve ne mutlu bize ki;
Bu ülkenin geleceğini “insanı insan yapan” o büyük yüreklere emanet ederiz.
Atatürk’ün sesiyle noktayı koyalım.
“Öğretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktır.”
Bugün yalnızca bir gün değil toplumun kalbini el üstünde tutma günüdür.
Ellerinizden öperim öğretmenim.
